“Διοσκόρεια” & “Νεομηνία” 

Κοινὴ στὸν Ἑλληνισμὸ ἡ ἐπίκληση “Διόσκουροι Σωτῆρες!” καὶ βέβαια ὑπάρχουν ἀναλόγως τίς περιστάσεις καὶ ἄλλες ὅπως “Ζεῦ ἀποτρόπαιε!” καὶ “ἀλεξίκακε Ἡράκλεις!”. Οἱ ἐπικλήσεις αὐτὲς βέβαια εἶναι ἐπιφωνηματικὲς ἐκφράσεις ἢ εὐχὲς ὅπως περίπου τὸ “ζῆθι, Ζεῦ σῶσον!” σὲ εὐοίωνα ἢ δυσοίωνα σημεῖα. Ὑπάρχει ὅμως κάποιος τρόπος εἴτε νὰ προλάβουμε τὰ δυσάρεστα εἴτε νὰ ἀποφύγουμε ἕναν κίνδυνο; Ἡ ἀπάντηση στὸν Ἑλληνισμὸ ἔγκειται στὸ ὅτι ἡ σκέψις μας καὶ ὁ τρόπος ζωῆς μας πρέπει νὰ πλησιάζει τὸ ἀγαθόν, δηλαδὴ τὴν θεότητα, ἔτσι ὥστε ἕνα κείμενο νὰ καρποφορήσει γινόμενο πράξις.

Οἱ “Δίδυμοι”, οἱ Δωρικοὶ ἥρωες τοῦ Ταϋγέτου, διαθέτουν μυθολογικὸ καὶ θεολογικὸ πλοῦτο καὶ τὰ ὀνόματά τους Πολυδεύκης καὶ Κάστωρ, ὡς τὰ δύο πιὸ φωτεινὰ ἄστρα τοῦ ὁμωνύμου ἀστερισμοῦ συνοδεύουν τοὺς νυκτερινοὺς ταξιδιῶτες ἐδῶ καὶ χιλιετίες. Ἀπέκτησαν ἕνα εἶδος ἀθανασίας, ὅπως μαρτυρὰ στίχος ἐπιγραφῆς τῆς ἑλληνιστικῆς Ἰτάνου ἀπὸ τὴν ἀνατολική μας μητρίδα Κρήτη. Ἐνῶ πρῶτα ἦρθαν ὡς θνητοὶ οἱ Διόσκοροι προσχώρησαν εἰς τοὺς Θεοὺς χάριν τῆς εὐσεβείας : 

” οἵ τε Διόσκοροι ἄνδρες ἔφυν θνητοὶ τό γε πρῶτον εἰς δὲ θεοὺς ᾤχοντ’ εὐσεβίας γε χάριν“.

Τὰ κείμενα λοιπὸν στὸν Ἑλληνισμὸ εἶναι τὸ θεωρητικὸ ἔδαφος στὸ ὁποῖο πατᾶμε γιὰ τὴν καθημερινή μας ἄσκηση στὶς ἀρετές. Δηλαδὴ στὸ μέσον γιὰ νὰ γίνουμε εὐδαίμονες διότι ἡ εὐδαιμονία ἀποτελεῖ τὸν σκοπὸ τοῦ ἀνθρωπίνου βίου. Σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸ ἑορτολόγιο τοῦ μηνὸς μνημονεύουμε τὴν καλλιέργεια δύο ἐξ αὐτῶν, τῆς Εὐταξίας καὶ τῆς Δικαιοσύνης. Καὶ οἱ Τυνδαρίδες Σωτῆρες καὶ οἱ Κουρῆτες ἀλλὰ καὶ ὁ ∆ίκης πατὴρ Ζεῦς βοηθοῦν στὸ νὰ συλλάβουμε αὐτὲς τίς ἀρετὲς καὶ νὰ βελτιωθοῦμε ἐμπράκτως.

Ἡ Εὐταξία, ἡ καλὴ τάξις νοεῖται ὡς λογικὴ ὀργάνωση τῶν πραγμάτων. Καλούμαστε νὰ τακτοποιήσουμε πρῶτα τὸν ἐσωτερικό μας κόσμο καὶ νὰ τὸν διατηροῦμε κόσμιο ὥστε νὰ ὑπάρχει εὔτακτη ἐκδήλωσή του πρὸς τὰ ἔξω. Χωρὶς αὐτὴν δὲν ὑπάρχει Σωφροσύνη, ἡ προνοητικότητα δηλαδὴ ποὺ σώζει τὴν φρένα, τὸ νοῦ. Μᾶς τὸ ὑπενθυμίζει ὁ Ξενοφῶν ὁμιλῶντας στοὺς ἐναπομείναντες τῶν Μυρίων ὅτι, ἡ πειθαρχία σώζει, ἐνῶ ἡ ἔλλειψή της ἔχει ὁδηγήσει πολλοὺς ὡς τώρα στὴν καταστροφή : 

“ ἡ μὲν γὰρ εὐταξία σῴζειν δοκεῖ, ἡ δὲ ἀταξία πολλοὺς ἤδη ἀπολώλεκεν“.

Ἡ Δικαιοσύνη, εἶναι ἡ τήρησις καὶ ἡ ἀντικειμενικὴ καὶ ἀμερόληπτη ἐφαρμογὴ τῶν Νόμων, θεικῶν καὶ ἀνθρωπίνων, ἡ ἀπουσία ἀδικίας καὶ ἡ κατανομὴ στὸν καθένα ἐκείνου ποὺ τοῦ ἀξίζει. Ἡ Δίκη, ὡς φυσιολογικὴ ἔκβαση, θεωρεῖται πάρεδρος τοῦ Ζηνός. Ὡς θεότητα ἡ Δικαιοσύνη μέσῳ τοῦ Διὸς γεννᾷ τὴν Ἡσυχία καὶ τὴν Εἰρήνη, πρωτίστως την κοινωνική. Τὸ ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει στὴν κοινωνία εἰρήνη καὶ ἡσυχία χωρὶς Δικαιοσύνη εἶναι διαχρονικὴ ἀντίληψη. Φαίνεται ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἀγανακτοῦν περισσότερο ὅταν ἀδικοῦνται παρὰ ὅταν ὑποκύπτουν στὴν βία, γιατί τὴν ἀδικία τὴν θεωροῦν καταπάτηση δικαιώματος ἀπὸ ἕναν ἰσότιμό τους, ἐνῶ τὴν βία τὴν δέχονται σὰν ὑποταγὴ σ᾽ἕναν ἀνώτερό τους παρατηρεῖ ὁ Θουκυδίδης :

“ ἀδικούμενοί τε, ὡς ἔοικεν, οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον ὀργίζονται ἢ βιαζόμενοι· τὸ μὲν γὰρ ἀπὸ τοῦ ἴσου δοκεῖ πλεονεκτεῖσθαι, τὸ δ᾽ ἀπὸ τοῦ κρείσσονος καταναγκάζεσθαι”.

Ὅσο γιὰ τὸ πῶς θὰ κρατήσουμε τὰ δυσάρεστα μακριὰ ὁ τρόπος εἶναι νὰ μὴν καταντήσουμε ἄδικοι, κακοήθεις καὶ πνευματικὰ κλειστοί, θυμίζοντας ἀνθρώπους ποὺ καὶ δὲν ἔχουν σχέση μὲ Ἑλληνισμὸ καὶ ἐχουν ἀπωλέσει κάθε δυνατότητα συνοχῆς. Διότι ὅπως μᾶς μυθολογεῖ στὸν Πρωταγόρα του ὁ Πλάτων, ὁ Ζεὺς προκειμένου νὰ μὴν χαθοῦν τὰ πάντα ἔστειλε μέσῳ τοῦ Ἑρμοῦ δύο μέσα συγκρότησης, τὸν σεβασμὸ καὶ τὴν δικαιοσύνη ὥστε νὰ δημιουργηθοῦν συνεκτικοὶ δεσμοὶ φιλίας, τῆς ἐναρμονίου ἰσότητος :

“ Ζεὺς οὖν δείσας περὶ τῷ γένει ἡμῶν μὴ ἀπόλοιτο πᾶν, πέμπει Ἑρμῆν ἄγοντα εἰς ἀνθρώπους αἰδῶ τε καὶ δίκην, ἵνα εἶεν κόσμοι τε πόλεων καὶ συναγωγοὶ δεσμοὶ φιλίας. “ 

Τιμὰς Θεοῖς καὶ ἥρωσιν!